In radioprogramma Nooit meer slapen las ik afgelopen week elke werkdag rond 01.00 uur ’s nachts een column voor naar aanleiding van het nieuws van die dag. Lees hier een column terug.

23 februari
‘Voor het maken van één gouden trouwring blijft er twee ton afval achter.’ Dit hoorde ik in de documentaire Ik kocht een regenwoud die in januari op tv was, over een natuurfotograaf die een stuk regenwoud koopt om het bos te redden.

Hier moest ik aan denken toen ik vandaag las dat Katja Schuurman en Thijs Römer gaan scheiden.

Twee ton afval. Het werd terloops gezegd, maar het werpt een nieuw licht op de trouwring, dat romantische symbool van de eeuwige liefde. Eeuwige liefde is eeuwige afval, blijkt nu. De ring gaat naar het Westen, maar chemicaliën zoals cyanide en kwik blijven achter in het regenwoud.

Ik wist dit niet. Voor mijn onwetendheid kan ik aandragen dat ik niet getrouwd ben en geen ring draag. Maar ik betwijfel of de stelletjes die op het punt staan te trouwen, of te scheiden, het wel weten.

Wat is de oplossing voor dit milieuprobleem? Eén oplossing heeft zich al aangediend: er wordt in het Westen steeds minder getrouwd. Dus worden er minder ringen gedragen. Toch zullen er mensen blijven trouwen. Zal er in de toekomst een milieuvriendelijke trouwring worden gemaakt? Of bestaat die al?

Ik typ ‘milieuvriendelijke trouwring’ in op Google en wat blijkt: die bestaat al. Gemaakt van ‘groen goud’. Dat is gerecycled goud. Je kunt oude sieraden laten omsmelten tot een nieuwe trouwring. Dat omsmelten kan nog van pas komen, want er wordt weliswaar minder getrouwd, maar er wordt wel steeds meer gescheiden. En wat doe je met je ring als je uit elkaar bent? Sommige mensen trouwen na een tijdje gewoon een tweede keer, met een ander. De oude liefde stoppen we in iets nieuws. Dat is heel erg iets van nu. Recyclen, noemen we dat.